Tıkırtılar

Merhabalar. Bilenler vardır bilgisayarım bir Macbook ancak 2017’den beri telefonum Xiaomi’ydi. Esasında aldığım günden beri Xiaomi Mi6 telefonum beni pek üzmedi. Her işimi fazlasıyla karşılıyordu. Ta ki pili ömrünü tamamlayana kadar. Ardından yeteri kadar güç veremediği için özellikle soğuk havalarda ve ekran parlaklığını kıstığım durumlarda ekrandaki yazıların çift görünmesi ve titremesi gözümü yormaya başladı. Nihayetinde de gün ortasında ya da çok soğuk anlarda %50’li şarjlarda çat diye kapanmaları artık veda vaktinin geldiğini göstermişti....

İnsan, karmaşık yapılar kurarak bugünkü medeniyet seviyesine ulaşmıştır. Bunu görmek için de çok uzağa bakmaya gerek yok. Bu yazıyı okuduğun cihaz, bu yazıyı senin ekranına ulaşmasına sağlayan altyapı, sitemi barındıran sunucu, aradaki onlarca farklı makine… Karmaşıklık düzeyi oldukça yüksek yapılar. Diğer canlılarda da karmaşık yapılar görebiliyoruz ancak bu kadarını henüz göremedik. Bence biz insanlar bu kadar komplike olmaya başladıkça “hayvanlığımızı unuttuk”. Lütfen insanın da bir hayvan türü olduğunu inkar etmeyin. Skeptik olmak farklı şey, inkarcı olmak bambaşka bir şey....

Minimalizm. Daha az ama daha iyi olmayı hedefleyen bir görüş, bir bakış açısı. Günlük hayatımızda vakit geçirdiğimiz ortamları düzenlemek üzere ortaya çıkmış bir hayat felsefesi olarak da adlandırılabilir belki. Bu konuda kafayı cidden minimalizme takmış olanlar da var, kendince yorumlayıp yeni bir yorum getirmeye çalışanlar da. Peki dijitallik bunun neresinde? Dijital minimalizm tam olarak ne? Aslında dijital ortamlar (bu yazıyı okuduğunuz web sitesi, telefonunuz vs.) istesek de istemesek de hayatımızın önemli bir alanını oluşturuyor....

İçerik üretmek… Dijital veya basılı bir biçimde herhangi bir içeriğin üretimi belli bir bilgi birikimi gerektiriyor. Belli bir bilgi birikiminin süzülmüş rafine bir içeriğe dönüşmesi zaman alan bir iş. Mesela bu blog yazısı gibi, mesela zamanında yazıp yayınladığımız Herkes İçin Blok Tabanlı Arduino Programlama kitabı gibi. Peki neden zor? Aslında bunun en önemli nedeni motivasyon. Yani “bu yaptığım şey, ayırdığım zaman sonucunda bana olumlu bir dönüşü olabilir” hissi. Gerçi bu blog yazılarında pek o amacı gütmüyorum, daha çok “içimi dökeyim yeter” hissindeyim....

Uzun süredir tıkırtılara ara vermiş olduğumu farkettim. Birazcık şu klavyenin tozunu alalım diyorum. Biraz geriye gitmek istiyorum. Çocukluğuma kadar. İlkokula başladığımda okuma yazmayı biliyordum. Bundan daha önce söz etmiş olmam lazım. Sınıf öğretmeni bir insanın en büyük şansıdır bence. Birinci sınıfta öğretmenim Müslüm Değirmenci (bir şekilde bu satırları okuyorsanız ellerinizden öperim öğretmenim) benim için mükemmel bir rol model olmuştu. Öğretmen olmayı belki de onun sayesinde seçtim. Emin değilim. Küçüklükten beri teknik konulara, uzaya, bilime önem veren biriydim....